Bang voor de pijn en het beste wat je kan overkomen
We zijn vaak bang voor pijn, en daar is een reden voor. We vrezen het openen van het potje dat we zo lang hebben proberen dicht te houden. Maar ondertussen is het deksel alleen maar groter geworden, terwijl de pot te klein is. De angst voor pijn groeit, en al onze aandacht gaat naar die angst, in plaats van naar de pijn zelf.
Wat als ik je vertel dat de pijn die je nu onderdrukt, juist het beste is wat je kan overkomen? Misschien denk je dan: "Die is goed gek!" Ik snap het, maar het is minder gek dan je denkt. Lees even mee.
Jarenlang heb ik gedacht en gewacht, tot alles vastzat. Tot er niets meer uitkwam. Mijn lichaam was bevroren. Ik bleef duwen. Al dat verdriet, die woede, teleurstelling, schaamte, schuld, ... Het mocht allemaal niet zijn. Niemand zou me nog raken. Ik had geleerd dat emoties er niet mochten zijn. Dus sloot ik alles af. Mijn hart ging op slot. Ik gaf mijn hart aan degenen die mij het meeste pijn deden, niet door het te openen, maar door het weg te geven.
Op een gegeven moment vond ik de kracht om mijn hart niet meer weg te geven. Ik koos voor rust en vrede, en toen voelde ik het: mijn verharde borst, gespannen schouders, steken in mijn maag en darmen, pijnlijke knieën, een barstend hoofd. Maar vooral voelde ik een diep verdriet, een leegte die niet meer opgevuld raakte. Niets hielp. Alles in mij schreeuwde om los te laten, maar ik durfde niet. Bang voor wat er zou loskomen. Bang dat ik niet meer zou functioneren, dat ik zou sterven van verdriet als ik dat potje zou openen en dat ik niets meer zou kunnen betekenen voor anderen.
Maar op dat moment betekende ik niets meer voor mezelf, en dat wist ik. Die erkenning deed pijn. Want ergens wist ik dat ik mezelf helemaal aan de kant had geschoven.
Ondertussen deed ik mijn uiterste best om dat dekseltje dicht te houden, tot het niet meer kon en er stilletjes iets uit begon te sijpelen. Dingen kwamen los, energie vloeide weg, en ik wist geen raad. Ik voelde me slecht en dacht dat het alleen maar erger zou worden.
Ben je er niet klaar mee? Ben je er niet oooo zo klaar mee?
Je denkt misschien dat het niet beter kan worden, of dat er wel momenten zullen komen dat het beter zal gaan—misschien als je meer tijd hebt, meer geld, of meer... vul maar in. Maar alles in jou vraagt om los te laten, om jezelf toe te laten. Om er te mogen zijn, met alles wat je bent. En weet je wat? Je bent dat *** ongelooflijk waard! We hebben jou nodig! Jij hebt jou nodig. Jij hebt jou nodig!
Jij hebt jou nodig!
Niets anders. Onze mind is zo sterk. Hoe vaak herhalen we niet tegen onszelf dat het nu niet het moment is, dat je te weinig energie hebt en dat die energie niet snel zal terugkomen? Weet je wat herhaling doet?
Herhaling zorgt voor geloof.
Van jongs af aan heb je een geloofssysteem opgebouwd door je opvoeding. Waarom geloof je daarin? Omdat het je keer op keer is verteld: "Ween niet, doe normaal, hou je sterk." Je herhaalt die woorden en identificeert je ermee. Nu doe je hetzelfde, maar nu is het niet meer de verantwoordelijkheid van je ouders. Hoe boos of in ontkenning je ook bent over je opvoeding, nu is het aan jou. Dat kan veel verdriet oproepen, omdat je die emoties opnieuw moet voelen—emoties die je nooit meer wilde voelen.
Nu breek ik even heel je geloofssysteem.
Als je ervoor kiest om de pijn toe te laten en dat potje te openen, ervaar je het beste wat je ooit is kunnen overkomen. De angst voor pijn houdt je niet weg van de pijn—integendeel, het verergert en verhardt de pijn. Je doet jezelf pijn door ervan weg te lopen, door het te onderdrukken.
Generaties lang is ons geleerd om emoties te onderdrukken. Maar je komt geen stap verder door je tranen weg te vegen, door door te blijven gaan, door sterk te willen blijven. Dat is een geloofsovertuiging!
Kracht zit niet in het 'niet toelaten' of 'onderdrukken', maar in het doorleven en transformeren.
We zijn zo bang dat we niet meer zullen functioneren, terwijl we pas echt beginnen te functioneren wanneer we het toelaten. Het is een paradox.
Wat je blijft vrezen, blijft bestaan.
Afgelopen weekend ging ik wandelen. Ik stond in een open veld en voelde intens geluk. Ik was zo dankbaar voor alle pijnlijke lessen en waar ze me hadden gebracht. Vooral omdat ik die pijn niet meer als pijn ervaarde, maar als groei—groei naar mezelf, naar het kennen en zijn van mezelf. Op dat moment had ik van geluk kunnen sterven. Maar de volgende dag zag ik iets wat me enorm triggerde. Heel mijn lijf spande zich aan, en ik moest het diepzittend verdriet uitschreeuwen.
Het ging heel diep, maar tegelijkertijd voelde ik geluk. Ja, geluk! Want ik weet nu dat hoe dieper ik ga, hoe meer schoonheid op mijn pad komt. Ik kan intens geluk ervaren terwijl ik die pijn voel. Ik laat het toe en ben blij dat het uit mijn lijf komt. Weer een laagje van mezelf afgepeld. Weer een stap dichter bij mezelf.
Misschien ken je tantra. Hoewel ik er niet heel bekend mee ben, heb ik enkele workshops gevolgd en denk ik het te begrijpen. Tantra werkt met de seksuele creatieve levensenergie—de kundalini—die door je lichaam stroomt. Het gaat niet om goed of fout, maar om acceptatie van wat is. In tantra ervaar je met jezelf en je partner een diepere verbinding, omdat je die verschillende lagen van elkaar toelaat.
Dat ervaar ik, en zoveel anderen, bij Kundalini yoga. De lagen vallen weg, en de pijn wordt zachter en mooier.
Misschien kun je je dit nu nog niet voorstellen, maar geef jezelf de kans om die pijn toe te laten. Geef jezelf ademruimte.
Op donderdag 10/10 geef ik een masterclass hierover:
'Adem ruimte, voel jezelf.'
Je bent van harte welkom van 19:00 tot 20:00 via zoom.
Ben je klaar voor meer? Wil je kiezen voor jezelf?
Het mooie traject 'Breathing Space' brengt je verder op je pad naar jezelf.
Vraag een 1/1 gratis kennismakingsgesprek aan: info@janusinspace.com
Heel veel liefs
Anand Jasjot
