Moet ik nu actie ondernemen of mag ik rusten?

Wanneer is het oké om in het donker te zitten? Wanneer is het oké om te rusten? Wanneer is het oké om gewoon oké te zijn?

Het kan lastig zijn om rust te nemen wanneer je geen evenwicht ervaart tussen rust en actie. Je voelt je schuldig wanneer je niet bezig bent, maar tegelijk is het te veel als je altijd in beweging bent.

Ken je dat gevoel?

Dagen, weken, misschien zelfs jaren achter elkaar in actie zijn? Niet vanuit je hart, maar vanuit angst.

Angst dat als je het niet doet, er iets mis kan gaan. Angst dat alles in elkaar stort als je stopt. Angst om de controle te verliezen. Want zonder controle voelt het onveilig. Je weet niet wat er kan gebeuren.

Als je opgegroeid bent met een onvoorspelbare ouder, heb je geleerd om je omgeving te scannen. Je leert af te stemmen op de behoeften van anderen, vaak nog voordat ze zelf weten wat ze nodig hebben.

Heeft mijn ouder nu een knuffel nodig? Moet ik nu zwijgen of juist praten?

Je wordt hypersensitief voor alles: gezichtsuitdrukkingen, lichaamstaal, geluiden, licht… Alles in je omgeving wordt een teken, een aanwijzing om te weten hoe je moet reageren.

Deze hypersensitiviteit draag je nu met je mee. Als je hebt geleerd hoe je dit kunt gebruiken, kan je het als kracht inzetten in je artistieke expressie. Je voelt hoe je in het nu komt, in het moment waar je soms zo vaak voor wegvlucht omdat het te veel was. Daar, in dat moment, voel je je even jezelf: gegrond, echt, nuttig.

Maar zelfs die expressie kan soms als een last aanvoelen, omdat je een enorme druk op jezelf legt. Een gevoel van "onwaardigheid" sluipt naar binnen: je voelt je niet waardig om gewoon te zijn, wat je net blokkeert in je artistieke expressie. Je komt maar niet in beweging. "Binnen een half uur begin ik", "Binnen een uur begin ik", "Oké, dan begin ik straks…" en voor je het weet, is het de volgende dag.

Wat helpt, is het loslaten van het oordeel over wat je moet doen. In plaats van te oordelen, leer te observeren. Hoe meer je oordeelt over wat je zou moeten doen, hoe meer alles een last wordt. En hoe meer je je schuldig voelt als het niet lukt.

Iets wat we niet hebben meegekregen, is compassie voor onszelf. Omdat niemand echt aandacht had voor wat jij voelde, lijkt het logisch dat je jezelf ook geen ruimte geeft om die gevoelens te erkennen. Maar als we in plaats van te oordelen, proberen te observeren wat er gebeurt wanneer die onrust naar boven komt, kunnen we die gevoelens leren doorvoelen.

Wat gebeurt er vaak? Als die onrust opkomt, gaan we op zoek naar afleiding. Het is niet erg om afleiding te zoeken, maar het is de manier waarop we tegen onszelf praten die problematisch is.

Wanneer je merkt dat je weer niet in actie komt, of misschien nog steeds in je pyjama rondloopt, de afwas niet gedaan is, de auto nog vuil is... het is makkelijk om jezelf te verlammen met die gedachten. In plaats van jezelf te veroordelen met:

"Het lukt me niet, ik geef op en voel me schuldig dat het me niet is gelukt,"

Zeg liever: "Het is belangrijk om nu tijd voor mezelf te nemen. Ik hoef niet meteen iets te doen. Ik mag voelen wat ik nodig heb."

"Ik moet alles nog doen,"

Zeg liever: "Dit moment vraagt om gewoon te zijn. Ik mag gewoon zijn. Ik ben veilig."

En als je voelt dat je het niet lukt om iets te doen wat je graag zou willen, zeg dan tegen jezelf: "Ik hoef niets te bewijzen. Ik ben goed zoals ik ben. Ik berust in het moment. De mooiste dingen komen voort uit rust, zoals zaadjes die in de grond kiemen."

Door jezelf op deze manier te benaderen en niet te blijven hangen in wat je zou moeten doen, kom je uit de verlamming en ontstaan net de dingen die mogen geboren worden.

Door vanuit een positieve kijk, een ander perspectief naar je rustmoment te kijken, transformeer je ze naar wat je eigenlijk vanbinnen echt nodig hebt en dat is 'aandacht' voor jezelf.

Je komt uit de onrust door er doorheen te gaan. Zelfs als je vastloopt in eindeloos scrollen of onnuttige afleidingen, geef jezelf dan tijd. Maak geen afspraken over wat je moet doen op dat moment. Net zoals je bij een lichamelijke trigger niet meteen iets hoeft te doen, maar juist moet voelen wat er in je speelt.

Dus, als je merkt dat je gedachten draaien om "ik had dit en dat moeten doen en voel me onwaardig omdat het niet gelukt is", erken dan eerst het gevoel van onwaardigheid. Vraag jezelf: "Ben ik echt onwaardig omdat ik het niet heb gedaan?" Ga door de emotie heen, voel de pijn van niet gezien worden voor wie je echt bent. Geef jezelf tijd om te voelen, om je af te leiden en weer in het moment terug te komen.

En uiteindelijk zul je merken dat je vanzelf begint met de dingen te doen die het dichtst bij je hart liggen.

Geef jezelf tijd en ruimte. Je bent goed zoals je bent.

Erken je dit? Ik nodig je graag uit op de workshop 'Time & Space to grow'

Voelen, erkennen, reflecteren en creëren.

Ik zie je graag daar.

Liefs

Anand Jasjot